بیشتر مردم رو می‌شه توی یه کلمه خلاصه کرد ، "عامه".

به تازگی فهمیدم به فوبیاهای زندگیم، فوبیای نوشتن هم اضافه شده.



پ.ن: آخه مردم چی می‌گن؟

چند روز بعد از نگارش: مردم غلط میکنن چیزی بگن.

احتمالا دنیا خیلی کوچکتر از اونه که فکر می‌کنی.

گفتم زندگی مثله کابوسه. گفت نه مثله هندونه هست.

ازش پرسیدم، به نظرت بزرگ می شم؟

گفت: فعلا واستا تا ببینیم چی میشه.

یه استاد داریم که میگه ، برنامه نویسی هنره. فکر کنم الان باید خوشحال باشم که به جمع هنرمندان پیوستم.

پ.ن: جمله ای که دقیقن از دهن استاد آمد: programing arte .

تازه فهمیدم که همیشه باید یک جنبه از زندگیت رو برای هر کسی مخفی نگه داری.

پ.ن: اینجوری همیشه جای فرار هست.